Απέραντα, ανέγγιχτα φυσικά τοπία, ρομαντισμός και ξωτικά. Κι αυτά είναι μόνο τα μισά που μας προσφέρει η μαγική γραφή του Λόρδου Ντάνσανι.
Βρήκα το βιβλίο σε μία από τις πολυπληθείς εκθέσεις, κάπου στην Αθήνα. Αμέσως μόλις το αντίκρισα, ήξερα ότι πρέπει να το αποκτήσω. Και δικαιώθηκα, καθώς πρόκειται για ένα αληθινό διαμάντι της λογοτεχνίας, που γεννήθηκε τον περασμένο αιώνα, μα διαβάζεται μονορούφι ακόμα και σήμερα.
Ο Λόρδος Ντάνσανι, ή Έντουαρντ Τζον Μόρετον Ντραξ Πλάνκετ, κρατώντας από αριστοκρατική γενιά με ρίζες από Ιρλανδία και Αγγλία, δε θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με το, τόσο αγαπητό τότε, μεταφυσικό στοιχείο. Καθώς ήταν γνωστή η αγάπη των Ιρλανδών και των Άγγλων στις νεράιδες και τα ξωτικά της λαογραφίας, ήταν σχεδόν αυτονόητο πως κάποια στιγμή θα καταπιανόταν με αυτά. Άλλωστε, πολλοί από τους ευγενείς πίστευαν ακράδαντα πως κατάγονται από νεράιδες, και μάλιστα το βροντοφώναζαν με άμετρη ικανοποίηση.
Το αριστούργημα του Λόρδου Ντάνσανι, «Η Κόρη του Βασιλιά της Χώρας των Ξωτικών» βρίθει από τέτοιες αναφορές και στοιχεία που μας δείχνουν διακριτικά την πεποίθηση πως κάπου, όχι πολύ μακριά από την γη των ανθρώπων, απλώνεται μία άλλη, στην οποία κατοικούν πλάσματα απείρου κάλλους και μαγείας.
Η Ονειροχώρα, αυτό το μαγικό βασίλειο, υπάρχει κάπου πέρα από το λυκόφως. Δημιουργημένη από το μυαλό του Βασιλιά της, είναι γεμάτη από αιθέριες υπάρξεις και πιθανότητες, γιατί εκεί δεν ισχύουν οι κανόνες που διέπουν τη γη.
Η πλοκή είναι απλή, όσο απλά είναι όλα τα παραμύθια μέσα στην πολυπλοκότητά τους και την μη λογική τους. Ξεκινάει με την απόφαση του πρίγκιπα Άλβερικ να αφήσει το βασίλειο του Ερλ και να αναζητήσει την γυναίκα των ονείρων του, την οποία θα βρει στο πρόσωπο της πριγκίπισσας των Ξωτικών, της Λιραζέλ. Εκείνη δέχεται την πρότασή του να γίνει γυναίκα του και τον ακολουθεί, όμως αυτή η σύζευξη φέρνει σύντομα μεγάλα προβλήματα, κυρίως στην ίδια την Λιραζέλ, καθώς δεν είναι συνηθισμένη στα έθιμα των ανθρώπων, και όπως σε πολλούς από τους μύθους που αφορούν τους γάμους ανάμεσα σε ανθρώπους και νεράιδες, αδυνατεί να μείνει αποκομμένη από την μαγική της φύση.
Πέρα από την ίδια την πλοκή, που παρά τις λαογραφικές της ρίζες, καταφέρνει να μαγέψει εκ νέου τον αναγνώστη, κι ας μην του είναι ολότελα άγνωστο το θέμα, η γραφή του Λόρδου Ντάνσανι ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Οι περιγραφές, γλαφυρές και αρμονικές, συντονίζουν την καρδιά και το μυαλό του αναγνώστη με την ροή της ιστορίας. Ο μαγικός κόσμος ξεπηδά μπροστά στα μάτια του, έτσι που αναπόφευκτα, τον τραβάει μέσα του.
Είναι αδύνατον να αφήσει κάποιος αυτό το βιβλίο από τα χέρια του. Όχι αν αγαπά τα παραμύθια και έχει έστω και μια μικρή σπίθα αθωότητας κρυμμένη μέσα του, ξεχασμένη ακόμα από τα χρόνια της παιδικής ανεμελιάς.
Ένα αριστούργημα που θα πρέπει να διαβάσει κάποιος τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, αν θέλει να λέγεται λάτρης της φανταστικής λογοτεχνίας.
Θα κλείσω με ένα πολύ μικρό απόσπασμα από την «Κόρη του Βασιλιά της Χώρας των Ξωτικών», χωρίς να προσθέσω κάτι άλλο. Πείτε πως σας χαιρετίζει ο Λόρδος Ντάνσανι, κάπου μέσα από τις σελίδες της Ονειροχώρας, περιμένοντας να περάσετε το κατώφλι του φανταστικού του κόσμου και να τον συναντήσετε.
-Ιωάννα Τσιάκαλου
«Την ομορφιά εκείνη των δροσοσταλίδων και του μισόφωτος έμεινε να κοιτά ο Άλβερικ κυκλωμένος από τη μαβιά και κοκκινωπή δόξα των λουλουδιών της Χώρας των Ξωτικών, μπροστά στην οποία τα δικά μας ηλιοβασιλέματα χλομιάζουν και κλίνουν το γόνυ οι ορχιδέες μας. Και πίσω της απλωνόταν σαν νύχτα το μαγικό δάσος. Κι από το δάσος αυτό, με τις αστραφτερές του πύλες ορθάνοιχτες στους κήπους, με παράθυρα πιο βαθυγάλανα από τον ουρανό μας τις καλοκαιριάτικες νύχτες, σαν χτισμένο με το φως των αστεριών έλαμπε το παλάτι εκείνο που αναφέρεται μόνο στα τραγούδια μας».
Photo by Pixabay on Pexels.com
コメント